Joan Vinyoli, nacíu en Barcelona en 1914, ye una de les figures esenciales de la poesía catalana y europea del sieglu XX. Discípulu de Carles Riba, traductor de Rilke y de Nietzsche, publica’l so primer llibru (Primer desenllaz, 1937) en plena guerra civil. Once años más tarde retoma’l camín poéticu ofreciendo De vida y sueñu (1948), al que siguen Les hores atopaes (1951), El Calláu (1956) y Realidaes (1963). Nesos años sufre una crisis personal y lliteraria que lu tien alloñáu de la poesía, actividá a la que vuelve cuando publica Too ye agora y nada(1970), editando a partir d’entós regularmente y con reconocimientu de públicu y crítica: Inda les palabres, 1973; Agora que ye tarde, 1975; Aire de cobre, 1976; Llibru d’amigu, 1977; El grifu, 1978; Círculos, 1979; De madrugada, 1980 y Cantares d’Abelone, 1983. Dominiu máxicu y Paséu d’aniversariu, los dos de 1984, zarren el so itinerariu poéticu. Muerre en Barcelona en 1984.
Xuegos p’apostalgar la muerte (2015)
